KAYBETTİM...

Bir gün rüyamda yolumu kaybettim. Gitmek istediğim yere gidemiyordum bir türlü. Çok kormuş ama bir o kadar da heyecanlıydım. Sonra uyanmışım. Kendi odamın sıcağında ve duvarların sıcak korunaklı ortamında. Boş boş bir süre tavana baktıktan sonra düşündüm ki rüyam gerçekti kaybolmuştum. üstelik uzun zamandır yolu da bulamıyordum ve olduğum yerde dönüp duruyordum. Bir rüya anlamama yetti. Kendimi boş bomboş hissediyordum. Kendime giden yolu kaybetmiştim oysa. Yolu bir kez şaşırmış ve yeniden bulamamıştım. Tabelalara bakmış olsaydım böyle olmazdı. Kaybetmezdim yolumu, kendimi... Boşluk kocaman olmazdı. Hiçlik kocaman olmazdı. Elimden tutup çıkaran oldu sonra. Kendimi biraz olsun yeniden bulma yolunda ilerlemeye başladım. Ne oldu acaba kaybettim yolumu diye düşüne düşüne bir karara vardım. Kaybolduysam neden yeni bir yol bulmuyordum. Kendime neden yeni yollar açmıyordum. Korkularımdan sıyrılmak bu kadar mı zordu. Zordu işte bir yardıma ihtiyacım vardı. İçimdeki küçük çocuk kaybolmuştu bende kaybolmuştum. Büyümek istemiyorum daha fazla. Birisi bir şekerle kandırdı içimdeki yumurcağı ve aldı gitti. İçime korkuyu ve öfkeyi ekip gitti. Şimdi ama yeniden küçüğümü bulma yolundayım. Onu bir yerlerde bırakmış olmalı. Şekeri bitmiştir ve çok korkmuştur. Korkulardan sıyrılmaya başladıkça yeniden cesaretimle yola çıkıyorum. Ömrüm yettikçe yürüyeceğim o yollarda. Kaybettiklerimi yeniden buldum. Kalbimin ritmini yeniden hissederek ilerliyorum. Olmayan tek şey o küçük yumurcak.