Akış

  Hayatın akışına kendini bırakmak ve bırakmamak diye bir şey var. Ben o akışa kendini bırakamayan insanlardanım. Bırakamazsın o akışa kendini bir türlü. Sanki kapılıp gidecekmişsin gibi hissedersin. Oysa kendini bu akışa bırakanlar bu durumdan ne kadar memnun. Hep müdahale etmeye çalıştıkça hep yön vermek istedikçe çok yoruluyor ve kaçırıyor insan birçok şeyi. Arkana baktığında pişman olduğun bir şey olmuyor ama kaçırdığın fırsatlara üzülüyorsun. Sonra kendini kaçırdığın güzel günleri, mutluluk vaat eden aşkları düşünüp kalbini ne zaman kilitlediğini düşünüyorsun. Ne zaman açacak biri gelir diyorsun. Ama o gelince anlayacak mısın onuda bilmiyorsun.
  Yıllar geçiyor ve düşünüyorsun ne için ben böyle yaptım ? Kariyer? Okul? Hayatımı kendi ellerime almak için yaptım diyorsun. Oysa aracı amaç olarak görmüş ve kendini dışlamışsın kendinden. Sonra fark ediyorsun neye yaradı? O soruyu sorduğunda anlıyorsun hatayı nerede yaptığını. Kendime izin vermemişim mutlu olmak, neşeli olmak ve bir şekilde akışta bir başkasıyla karşılaşıp öylece sürüklenmeme imkan vermemişim diyorsun. Hayatı bazen biraz akış dahilinde yaşamak gerekiyor ama bunu yapmaktan kaçıyoruz. Çünkü kontrol bizde olmazsa deliriyoruz bir noktadan sonra.
  İçin acıyor kendine yaptıklarını düşündükçe. Bakıyorsun geriye mutlu musmutlu olduğun zamanlara aslında hepsinde biraz buruksun. Bir maske takmış öyle çıkmışsın sokağa. Kontrol manyağı olmadığını biliyorsun bazı şeyleri akışına bırakmışsın mesela derse geç kalmışsın. Söz konusu başka bir şey burada sen kendi kalbini dondurmuşsun, bir gün çözerim demişsin. Şimdilik dursun demişsin. Unutmuşsun onu orada öylece bırakmışsın hiç ısıtmamışsın, ısıtmalarına da izin vermemişsin. Şimdi gözlerinin her baktığı yerde o donmuş kalbi görüyorsun ve ağlıyorsun. İçine içine ağlıyorsun ben ne yapmışım diyorsun. Yapmayın kalbinizi dondurmayın. O sizin yakutunuz. Kalp önemli oda mutlu olmalı arada akışta güzelce kaybolmalı.

                       
               Bazen hayatın akışında kaybolmak kalbe iyi gelir.