Çocukken...

   Çocukken hatırlıyorum da her şey daha bir kolaydı. İnsanlara güvenmek, onlara inanmak. İletişim kurmak, ne istiyorsak aklımıza ne geliyorsa söylemek. Arkadaşlarımızla küslüklerimiz bile en fazla 10 dakika olurdu 11. dakikada oyuna devam ederdik. Annelerimiz uyarıları olurdu hep " aman yabancılarla konuşma" ama biz ne yapardık yinede konuşurduk ne olacak ki derdik. Her şeyi biliyoruz ya. istediğimizi söylediğimizde de "ayıp öyle denir mi" diye uyarılırdık. Yaz günlerinde terlemek pek umurumuzda olmazdı oyuna devam ederdik. Soğuk kış günlerinde de soğuk pek işlemezdi parmaklarımız morarsa dahi dışarıda oynardık. Bizi yine uyarırlardı " hasta olacaksın" diye. Annelerimizin sözünü dinlerdik ama kendimizce kaçamaklar yaparak. Mesela soğuk bir günde dondurma yemek gibi :)
    Büyüdük ne oldu? İnsanlara güvenemez olduk. İletişim kuramaz olduk. Kavgalarımız ve küslüklerimiz uzun zamanlara yayıldı. Aylara, yıllara hatta son nefesimize kadar küs kaldık. Annelerimiz sözünü iyiden iyiye dinler olduk. Tamam dinlemeyelim demiyorum ama küçükken o uyarılara gedikler açan bizler şimdi iyice dinler olduk. İnsanlarla iletişim kuramaz hale geldik. Yabancılarla konuşmayı bırakın onlardan tarafa dönüp bakmadan geçtiğimiz oldu. Terlemek bizim için büyük bir sorun oldu. Kimyasallar kullandık bunları gizlemek için. Kullanmayalım demiyorum kullanalım diyorum lütfen kullanalım. Çocukken terimiz koku yaymıyordu o yüzden büyük bir sorun değildi. Deodorantlar kullanılmalı yani :) Soğuk sorun değildi şimdi donuyoruz deyip sokağa çıkmıyoruz. Yağmurda ıslanmakta sorun değildi. ama şimdi bir sundurma arıyoruz altına sığınacak ya da bir şemsiye. Tamam bende yapıyorum bu yağmurdan kaçma işini ama bazen ıslanmayı isteyerek yürüyorum. Akşamına fena baş ağrısı çeksem de yağmurda ıslanmak bambaşka bir şey.
   Çocukken birde kocaman hayallerimiz vardı. Şimdi onlara ne oldu. Küçücük kaldılar sadece 1 yıl sonrasına hayal kuruluyor. Yaşımız büyüdükçe hayallerimiz küçülüyor. Hangimiz çocukken gördüğümüz bir film karakteri olmadık ki hangimiz okuduğumuz kitaptaki kahraman olmadık. 80 günde devri alemi okurken hangimiz bende büyüyünce dünyayı gezeceğim demedik ki. Yani ben dedim belki sizde demişsinizdir. Hala daha diyorum ileride dünyayı gezeceğim. Bir şekilde bunu yapacağım.
    Büyüdükte ne oldu? Yine her şeyi bilmiyoruz. Ama bu kez hayallerimizi küçülttük, insanlarla aramıza mesafe koyduk, gülmeyi gülümsemeyi bıraktık.
    Yine büyüyelim ama bir yanımızı da çocuk bırakalım.