Çocukken...
Çocukken hatırlıyorum da her şey daha bir kolaydı. İnsanlara güvenmek, onlara inanmak. İletişim kurmak, ne istiyorsak aklımıza ne geliyorsa söylemek. Arkadaşlarımızla küslüklerimiz bile en fazla 10 dakika olurdu 11. dakikada oyuna devam ederdik. Annelerimiz uyarıları olurdu hep " aman yabancılarla konuşma" ama biz ne yapardık yinede konuşurduk ne olacak ki derdik. Her şeyi biliyoruz ya. istediğimizi söylediğimizde de "ayıp öyle denir mi" diye uyarılırdık. Yaz günlerinde terlemek pek umurumuzda olmazdı oyuna devam ederdik. Soğuk kış günlerinde de soğuk pek işlemezdi parmaklarımız morarsa dahi dışarıda oynardık. Bizi yine uyarırlardı " hasta olacaksın" diye. Annelerimizin sözünü dinlerdik ama kendimizce kaçamaklar yaparak. Mesela soğuk bir günde dondurma yemek gibi :) Büyüdük ne oldu? İnsanlara güvenemez olduk. İletişim kuramaz olduk. Kavgalarımız ve küslüklerimiz uzun zamanlara yayıldı. Aylara, yıllara hatta son nefesimize kadar küs kaldık. Anneleri...