Renkli Detaylar

  Çocukken kurulan hiçbir hayalin tam anlamıyla mantığı yokmuş. Büyüdükçe kurulan hayallerinde bir mantığı yok. Sen hayal kurdukça hayat sana diyor ki “al sana hayal” sonra geçiyor karşına kıs kıs gülüyor.   Hangimiz neler düşlemedik ki. Büyüyünce şunları yapıcam demedik ki.   Şimdi düşünüyorum neler gerçekleşti hayallerimden. Sanırım çoğu ama şuan hala daha gerçekleşmemiş bir sürü hayalim var ve her sene bir yıl daha yaşlanıyorum. Gerçekleştiremediğim bir sürü hayalim kalacak ardımda.   Hepimizin ardında bırakacağı bir sürü gerçekleşmemiş, gerçekleşememiş hayalleri kalacak.   Neler neler yapacaktım ben diye düşünüyorum. Okul bitince birkaç yıl para biriktirecek en azından kısa bir Avrupa turu yapacaktım. Peki şimdi ne yapıyorum; evde oturuyorum, toz alıyorum, yemek yapıyorum… İş bulana kadar para kazanana kadar böyle gidecek galiba. Böyle gitsin istemiyorum ve hala hayaller kuruyorum. Geleceğe dair… Umut insanı yaşatır derler bende buna sığınıyoru...

  "Ah ah siz bilmezsiniz eskiden ne güzeldi buralar" diye başlar yaşlı teyze ruhum. İçimdeki küçük çocuk merakla dinler onu.   Eskiden boş araziymiş şimdilerde yaşadığım apartman dolu sokak. Çocukluğumda ise en yüksek bina bizim apartmandı. Şimdi ufacık kalıyor. Bahçelerimiz vardı komşular bir bize gelir bir biz onlara giderdik. Sanırım artık sokağımızda kimse kalmadı. Balkonlarında bile oturanlar yok.   Karşımıza bir apartman yapıldı sanırsın balkondan balkona geçeceğiz. O derece yakın. Mahremiyetimizi çaldılar resmen. Perde açsan her an balkona biri çıkabilir evin içini net görebilir. Açmasan güneş girmeyen eve doktor girer. İlk zamanlar gündüzleri salonda olmazdık, artık pek umurumuzda değil açıkçası. Aman be dedik bıraktık gitti.   En çok hayalini kurduğum ev tarzı: bahçesi olan kocaman bir müstakil ev. Bahçesinde güller, sümbüller olan. Ufak bir süs havuzu belki. Sabahları minik serçeler gelirler su içerler, yıkanırlar, ötüşürler. Bir çam ağacı tüm heybetiyle...